A Comparison of the Effectiveness of Child-Centered Group Play Therapy and Parent Group Play Therapy on Correcting Social Maladaptation and Loneliness in Preschool Children

Document Type : Scientific- research

Authors

1 Assistant Professor, Department of Psychology, Islamic Azad University, Kashan Branch, Kashan, Iran.

2 Master of Psychology, Islamic Azad University, Kashan Branch, Kashan, Iran.

3 PhD in Clinical Psychology, Roozbeh Psychiatry Hospital, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran

Abstract

 
The aim of this study was to compare the effectiveness of child-centered group play therapy and parent group play therapy on correcting social maladaptation and loneliness in preschool children. The research method was a quasi-experimental design of pretest-posttest type with a control group. Using convenience sampling method, 30 parents, 15 in the experimental group and 15 in the control group, and 30 preschool children, 15 in the experimental group and 15 in the control group, were selected. The experimental groups underwent 8 sessions of play therapy. The instruments used were Asher and Wheeler’s loneliness questionnaire and Sinha and Singh’s social adjustment questionnaire. The results showed that the effect of play therapy on children and parents, respectively, was significant in the development of social maladaptation (P < 0.05, F = 5.408 and P < 0.05, F = 20.184) and loneliness (P < 0.05, F = 25.154 and P < 0.05, F = 28.397), and that there was no statistically significant difference between parent-centered group play therapy and child-centered group play therapy on the development of social maladaptation (P > 0.05) and children’s loneliness (P > 0.05). Therefore, child-centered group play therapy and parent group play therapy are effective on the development of social maladaptation and loneliness of preschool children, but there is no significant difference between the two groups.

Keywords

References

ارقبایی،محمد؛ میان بندی، یحیی؛ دلگشا، ئاکو؛ عبدخدایی،احسان. (1392)، «اثربخشی بازی درمانی کودک محور بر افزایش مهارت های ارتباطی کودکان اتستیک»، ششمین کنگره بین المللی روانپزشکی کودک و نوجوان، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی تبریز.
اصلانی، خالد؛ صیادی، علی؛ امان‌اللهی، عباس (1390)، «رابطه بین سبک های دلبستگی با کارکرد خانواده و سلامت عمومی»، فصلنامه مشاوره و روان درمانی خانواده، س 2، ش 2، ص 5-8 .
امیرطهماسب، گلنار؛ باقری، فریبرز و ابوالمعالی، خدیجه (1397)، «اثربخشی بازی درمانی خانواده محور بر مشکلات عاطفی-رفتاری کودکان با اختلال یادگیری در دوره ابتدایی»، مجله روان شناسی اجتماعی، س13، ش49، ص35-44.
آزادفارسانی،یاسر؛  پارسایی، سلمان؛ دارابی، الهام و الوندی، زهرا، (1392)، «ویژگی های روان سنجی مقیاس احساس تنهایی کودک در دانش آموزان دورۀ راهنمایی»، مجله دانش و پژوهش در روان شناسی کاربردی، س14، ش 1،ص 34 – 42.
آقایی،پروین و نورمحمدی،احمد.(1394). بازی درمانی . تهران : پادینا.
بریمانی، صاحبه؛ اسدی، جوانشیر و خواجوند، افسانه (1397)، «اثربخشی بازی درمانی بر سازگاری اجتماعی و مهارت های ارتباطی کودکان ناشنوا»، مجله توانبخشی، س3، ش19، ص250-261.
تکلوی،سمیه.(1390)، «تاثیر آموزش بازی درمانی مادران بر مشکلات رفتاری کودکان دارای ناتوانی های یادگیری»، ناتوانی های یادگیری، ش1، ص 44-59.
ذبیح قاسمی، مریم؛ طهرانی زاده، مریم و مردوخی، محمد سعید (1397). «اثربخشی قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و احساس تنهایی کودکان معلول جسمی حرکتی»، فصلنامه ی کودکان استثنایی، س 19، ش2، ص5-16.
صریحی، نفیسه؛ پورنسایی، غزل سادات؛ نیک اخلاق، مهناز. (1394). «اثربخشی بازی درمانی گروهی بر مشکلات رفتاری کودکان پیش دبستانی»، فصلنامه روانشناسی تحلیلی- شناختی، س 6، ش 23، ص 41-35.
عاشوری، محمد و دلال زاده بیدگلی، فاطمه (1397)، «اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر مدل شناختی رفتاری بر مشکلات رفتاری و مهارت های اجتماعی کودکان پیش دبستانی با اختلال نارسایی توجه-بیش فعالی»، فصلنامه توانبخشی، ش2، ص102-115.
عدیلی، شهرزاد؛ میرزایی رنجبر، رکسانا و عابدی، احمد (1398)، «اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر روابط والد و کودک بر کیفیت تعاملات والد و فرزند و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کودکان دارای مشکلات رفتاری و هیجانی»، فصلنامه کودکان استثنایی، س19، ش1، ص59-70.
قادری،نیلوفر؛اصغری مقدم، محمدعلی و شعیری، محمدرضا (1385)، «.بررسی کارایی بازی درمانی رفتاری شناختی روی پرخاشگری کودکان مبتلا به اختلال سلوک»، دانشور رفتار، ش 19، ص75-84..
قاسم زاده، سوگند؛ مطبوع ریاحی، مینو؛ علوی، زهرا و حسن زاده، میترا (1396)، «اثربخشی مداخله خانواده محور و بازی درمانی بر سبک و تنیدگی فرزندپروری مادران و نشانگان بالینی کودکان با اضطراب جدایی»، فصلنامه پژوهش در سلامت روان شناختی، س4، ش11، ص68-83.
کرمی، جهانگیر؛ شفیعی، بهناز؛ حیدری شرف، پریسا (1394)، «اثربخشی بازی درمانی گروهی شناختی-رفتاری در اصلاح سازش نایافتگی اجتماعی دانش آموزان دختر با کم توانی ذهنی»، تعلیم و تربیت استثنایی، س15، ش 3. ص20-30.
مصطفوی، سعیده سادات؛ شعیری، محمدرضا؛ اصغری مقدم،محمدعلی؛ محمودی قرایی،جواد (1391)، «تاثیر آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک مطابق با الگوی لندرث به مادران بر کاهش مشکلات رفتاری کودکان»، روانشناسی بالینی و شخصیت (دانشور رفتار)، ش7 ، ص33-42.
ولی نقندر، ریحانه؛ هاشمیان نژآد، فریده (1398)، «تأثیر بازی درمانی گروهی بر رفتارهای تکانشی، سازگاری اجتماعی و بهزیستی روانی»، مجله‌ی روان شناسی اجتماعی، س13، ش53، ص47-58.
Canli, T., Wen, R., Wang, X., Mikhailik, A., Yu, L., Fleischman, D., ... & Bennett, D. A. (2017). Differential transcriptome expression in human nucleus accumbens as a function of loneliness. Molecular psychiatry, 22(7), 1069.
Carey, D.C. (2012). Exposure to Community Violence and Social Maladjustment among Urban African American, Master’s thesis, Loyola Carmichael KD. Play therapy: An introduction: Prentice Hall; 2006. Carmichael, K.D. (2006). Play therapy: An introduction. Glenview, IL: Prentice Hall.
Carrizales, K. E. (2015). Transcendence through Play: Child-Centered Play Therapy and Young Children with Autism. (Doctoral dissertation, THE University of Northern Colorado).
Chirico, I., Andrei, F., Salvatori, P., Malaguti, I., & Trombini, E. (2019). The focal play therapy: A clinical approach to promote child health and family well-being. Frontiers in Public Health, 7(77): 1-9.
Garza, Y. Brruhn, R. A. (2011). Empathy in Play Therapy: A Case Analysis through Two Theoretical Perspectives. Pyschology of empathy. Danielle, J (EDITOR). Nova sciense publisher. 167-184.
Grskovic, J. A. & Goetze, H. (2008). Short-term filial therapy with German mothers: Findings from a controlled study. International Journal of Play Therapy, 17(1), 39-51.
Hall, J. G. (2015). Effects of child-centered play therapy on social skills, academic achievement, and self-concept of children with learning disabilities: A single-case design (Doctoral dissertation, THE UNIVERSITY OF NORTH CAROLINA AT CHARLOTTE).
Hamidi, A. (2015). Effectiveness of play therapy based on cognitive-behavioral therapy on loneliness reduction of 9-11 years old children suffering from learning disorders. RESEARCH JOURNAL OF FISHERIES AND HYDROBIOLOGY, 10 (10), 90-94.
Pedro-Carroll J, Reddy L(2015). A preventive play intervention to foster children resilience in the after of divorce. In: Reddy LA, Files-Hall TM, Schaefer CE, editors. Empirically Based Play Interventions for Children. Washington, DC: American Psychological Association.
Rawson, J. V., Mitchell, L., Golden, L., Murdock, A., & Haines, G. R. (2016). Lessons learned from two decades of patient- and family-centered care in radiology, Part 2: building a culture. Journal of the American College of Radiology, 12(2), 1560-1565.
Razak, N. H. A., Johari, K. S. K., Mahmud, M. I., Zubir, N. M., & Johan, S. (2018). General review on cognitive behavior play therapy on childrens’ psychology development. International Journal of Academic Research in Progressive Education and Development, 7(4), 134-147.
Salter, K., Beamish, W., & Davies, M. (2016). The effects of child-centered play therapy (CCPT) on the social and emotional growth of young Australian children with autism. International Journal of Play Therapy, 25 (2), 78.
Taylor, D. D. Purswell, K. Lindo, N. Jayne, k. & Fernando, D. (2011). The impact of child parent relationship therapy on child behavior and  parentchildrelationships: An examination of parental divorce. International Journal of Play Therapy, 20(3), 124-137.
VanFleet, R., Sywulak, A. E., & Sniscak, C. C. (2010). Child-centered play therapy. New York, NY: Guilford Press.

Files

Share

How to cite

Statistics